اشعار

مـسيـح می دمد از تـربت مـطهـر مـن            فضای طوس نه، عالم بود معطـر من

فـرشـتگـان هـمه زوّار زائـرين منـنـد            بهشت گشته بهشت از بهشت منظر من

مـنـم عـزيـز دل فـاطـمـه امــام رضـا            که خلق کرده خدا خلق را به خاطرمن

عجيب نيست اگر زائری که قبر مـرا            به بر گـرفـته بگيـرد قـرار در بَرِ من

دلی که زائرمن ميشود مزار من است            خوشا دلی که شد اين جا مزار ديگرمن

شکسته ای که صدا ميزند مرا از دور            جـواب مـی شـنـود بـارهـا ز داور من

ز هر دری که شود زائرم به من وارد            درست چهـره به چهـره بود برابر من

مـن آفـتاب خـدايـم جهـان در آغــوشم            شما حضورمن و عالم است محضر من

کـتـاب مـنـقـبـتـم را تـمام نـتـوان کرد            اگر شوند هـمه انس و جـن ثنـاگر من

کسی که زائر من گشت دوستش دارم            روا بـود که خطـابش کـنـم بـرادر من

الا تمـام خـراسـانـيـان پـاک سـرشـت            خجسته باد شما را طواف مـقــبـر من

فرشتگان چو کبوتر به دورتان گردند            به شرط آن که بگـرديـد دور زائر من

به زائرين من اينک نصيحتی ست مرا            که احـتـرام بگــيـريـد از مـجـاور من

اگر به مـرقد من نيـز دستـتان نرسيـد            زنـيد بوسه به قـم بر مزار خواهر من

هـزار حـيـف که قـدر مـرا نـدانـستـند            که بـود هر نـفـس من غـم مکـرر من

هـزار بار عـدو مخـفـيـانه کُـشت مرا            خـدای نـگـذرد از قـاتـل سـتـمگـر من

شرار زهر مرا در دل آتشی افروخت            که آب گشت همه عضوعـضو پيکرمن

چوشخص مارگزيده به خويش پيچـيدم            خدا گواست چه آورد زهر بر سر من

مـيان حجـره زدم دست و پا غـريبانه            جـواد بود و من و لحظه های آخـر من

دودست خويش گشود و گرفت اشک مرا            فـتـاد تـا که نـگـاهـش به ديـدۀ تـر من

زنان شهـر خـراسان گـريـسـتنـد همه             زدند بر سر و سينه به جای مادر من

به روز حشر نسوزد جحـيم "ميثم" را            که بوده با سخن و سوز خويش ياورمن

ای جـلـوه جـلال خـدا يـا ابـا الـحـسن            وی مظهـر جـمال خـدا يا ابـا الحسن
چون فاطمه تو بضعۀ خيرالبشرشدی            ديدار تو وصــال خـدا يــا ابا الحسن

ای هشتمين امير ولا حضرت رئوف

آقا بگـير دسـت مرا حضرت رئوف
تا زيـر سـايـۀ حـرم حـضرت تـوأيـم            ما سـر سـپـردۀ کـرم حضرت توأيم
از بسکه لطفِ جاريِ سلطانی اَت رسد            مـا سـائلان مـحـترم  حـضرت توأيم
دارالضيافه ات نه فقط در جوار توست

عالم ضيافت است وجنان سفره دار توست
باللَه زيـارت تـو مرا مشـهـد الحـسين            آری شهادت تو هـمان اَشهد الحسين
کن روزی ام که ازدر باب الجواد تو            از  مشهد الرضا بروم مشهـدالحسين
ما ريزه خوار خـوان نـعـيـم ولايـتـيم

زنـده به زير پـرچـم سـبـز هـدايـتـيـم
دل ها نشسته اند سر راهـت ای رضا            داريم اشـتـياق رخ مـاهـت ای رضا
گـفتی حديث سـلسـلـه را در ديـار ما            ايران سراسراست قدمگاهت ای رضا
ما عشق را ز نور صدايت شناخـتـيم

توحـيـد را بــه يُـمن ولايت شناخـتيم
تو آمدی که کشور ما حـيــدری شود            خاک شلمچه تا همه جا کوثری شود
آنـروز قـصـۀ شــهــدا را رقــم زدی            تـا امـتـی فـدای تو و رهـبـری شود
شـکر خدا که کوفه نشد اين ديارنور

تو مانـدی و قوام گرفت انـفـجار نور
شکـر خـدا که مـردم ما کـربـلايی اند            اهـل وفـا و عــاطـفـه و آشـنـايی انـد
شکـر خـدا که آب نـبـسـتـند بـر شـما            اين خود نشانه ای است که امت ولايی اند
افـسوس اهل جـورِ زمـانه خبر شدند

غافل خواص و اهل ستم معتبر شدند
آری حساب مردم ما ازعدو جداست            ايران هنوز از" ني عباس" درنواست
وقتی تورا ولايتِ عهدی سپرد خصم            دانست اهل فهم که اين حيله و جفاست
امـا شـمـا ز پـا نـنـشـسـتـيـد ای امـام

بر خـلـق، راه رشـد نبستـيـد ای امام
دين از مناظرات تو آن روزپا گرفت            ازعلم ومعرفت همه دل ها صفا گرفت
با هـجـرتِ تـو عـالـم آل پيـمـبراست            اسـلام در تـمام مـمـالک بـقـا گرفت
اما چـه زود، قـبلـه ما را عـدو ربود

گـرم طواف، کعـبه مـا را عدو ربود
گويـی وفــا به عهـد تو آقا حـرام شد            دور از خواص زهر جفايت بکام شد
خورشيدِ عمرِ زادۀ زهراغروب کرد            يعنی که افـتخار حـضورت تمام شد
بسکه زداغ مادرخود بوده ای حزين

بودی تمام عمر تو دلخون و دل غمین
پنجـاه بـار، زانـوی لـرزان تو خـميد            آن قامتِ چو سروِ خرامانِ تو خميد
انگـار مـيـلِ حجـره در بـسته داشتی            آمــد جـواد و بر سرِ دامان تو خـميد
شکـر خـدا کـه داغ جـوانت نديـده ای

در خاک و خون سرو روانت نديده ای
پـرپـر نـشـد جـوان تو پيـش نگـاه تو            خـنده نکـرد، دشـمن تـو بر سپـاه تو
مثل حسين، گيسـوی خـونين نديده ای            خواهر نـدید جسم تو در قـتـلگـاه تو
اشک پدر براي پسر هست جانگداز

نعش پسر کـنار پـدر هست جـانگداز

لب خشک و داغی کـه در سيـنه دارم            ســبب شــد کـه گــودال يــادم بــيــايـد

ابــاصـلــت! آبـی بــزن کــوچـه‌هـا را            قــرار اسـت امــشـب جــوادم بــيــايـد

قرار است امـشب شود طوس، مشـهـد            شــود  قــبــلــه‌گــاه غــريــبـان مـزارم

اگـر چـه غــريــبـی شــبــيـه حـسـيـنـم            ولی خـواهــری نيست ايــنجـا کـنـارم

به دعبل بگو شعـر کـامل شـد ايــنـجـا            «و قبرٍ بطوس»ی که خـواندم برايش

بـگـو ايـن نفــس‌هـای آخـر هـم اشـکـم            روان اسـت از بـيـت کـرب و بـلايـش

از آن زهــر بـي‌رحـم پــيچــيـده‌ام مـن            به خود مثل زهـرای پشت در از درد

شفا بخش هـر دردم از بس که خواندم            در آن لـحـظـه‌ها روضۀ مـادر از درد

بـلا نيـسـت جـز عـافـيت عـاشـقـان را            تــســلای دردم نــگـاه طــبــيـب است

مـن آن نــاخــدايــم کـه غـرق خــدايـم            «رضا»يم، رضايم رضای حبيب است

شـرابـش کـنم بـس کـه مـسـت خـدايـم            اگر زهر در اين انار است و انـگــور

کـند هـر کـه هـر جا هـوای ضـريـحـم            دلش را در آغــوش مي‌گـيـرم از دور

شـدم آســمـان، پــر کـشــد تـا کـبـوتـر            شــدم دشــت، تــا آهــــو آزاد بـــاشــد

شـدم آب، تـا غــصــه‌هــا را بــشـويـم            مــيــان حــــرم زائـــرم شـــاد بــاشــد

ابــاصـلـت آبــی بــزن کــوچــه‌هــا را            بـه يــادِ ســواری که بـا ذوالـفــقــارش

بـيــايــد ســحــر تـا بـگــردنــد دورش            خــراســان و يـاران چشـم انتـظـارش

آســمـان مــديـنــه در ســيــنـه            كوهی از بغض و نالـه ها دارد

چـون شــنــيـده امــام آيـنـه هـا            قـصــد تــرك مــديــنه را دارد

كـوچـه هـای مـديـنـه می ديـدند            لــحــظــۀ تــلــخِ رفــتــنِ او را

صـحـنـۀ الـتـمـاس كــاسـۀ آب            لـرزش دسـت حضـرت زهـرا

 به زنـان قـبـيـلـه اش فـرمـود:            مرهمی بهر زخم هجران نيست

من به اين شهـر بر نمی گـردم            احتـياجی به آب و قرآن نيست

تـوشـه را هم به روح پيغـمبر            صـلـوات و سـلام هـديـه كـنـيد

چنـد روزی بـرای غـربت من            ای زنـان مـديـنـه گـريـه كـنـيد

بـيـن ايـتـام  بـا رعـايت عـدل            هـــمـۀ ثــروتـم شـود قــسـمـت

خــانـۀ ســاده و مـحــقــر مـن            تـا ابـد وقـف روضـه و هـیـأت

طبـق مـعمـول هـرشب جـمعه            مجلس روضه باز پا برجاست

هـمه شركـت كـنـيـد ای مـردم            بـانـی روضه مادرم زهراست

خـوب بر آخـريـن وصيت من            گوش جان، ای قبـيـلـه بسپاريد

بــر مــزار غــريــب اجــدادم            در بقـيع شمع و لالـه بـگـذاريد

اين سـفارش هـميشه اشـكم را            می برد در خروش و جـز و مد

بـر سـر قــبـر مــادر عــبـاس            حرف مشك و عطش نبايد زد!

یـا آنـکه بخـوانـید بـه بـالـین پـسرم را           یـا بـر سـر زانــو بـگـذاریـد ســرم را

شب تا به سحرچشم به راهم که نسیـمی           از مـن بـبـرد سـوی مـدیـنه خـبـرم را

کی باور مـن بود که از آن حـرم پاک           یـک روز جـدا گردم و بنـدم نظرم را

مـجـبـور به تـودیع حـرم بودم و ناچار           در سـایـه انــدوه نــشانــدم پــســرم را

هنگام خدا حـافـظی از شـهر، عزیزان           شـسـتنـد به خوناب جگـر رهگذرم را

گـفـتم همـه در بـدرقـه ام اشک بـبارنـد           شـاید که نـبـیـنـنـد از آن پـس اثـرم را

دامانم از این مـنظـره پُر اشک شد اما           گـفـتم که نـبـینـد پـسـرم چشـم تـرم را

با کـس نتـوان گفت ولـیعـهـدی مـأمون           خـون کرده دلم را و شکـسته کمرم را

مـن سـر به ولیـعـهـدی دونـان نسـپارم           بگـذارم اگـر بر سـر این کار سرم را

تهمت زچه بندید به انگور، که خون کرد           هم صحـبـتی دشـمن دیـرین جگـرم را

آفـاق هــمـه زیـر پَـر رأفــت مـن بـود           افـسـوس بدین جُـرم شکـستـند پـرم را

آن قـوم کـه در سـایـه ام آرام گـرفـتـنـد           دادند به تـاراج خـزان برگ و بـرم را

بشتاب بدیـدار من ای گـل که به بویت           تـسکـیـن دهــم آلام دل پُــر شـررم را

روزم سپـری شـد بـه غم، اما گذراندم           با یاد تو ای خوب، شـبم را سحـرم را

سنگ زیر پای تو لعل بدخشان می شود          خار،با فیض نگاهت سرو بستان می شود

گر نسیمی از سر کویت وزد سوی جحیم          دود آن عود و شرارش برگ ریحان می شود

زخم بی داروی جان و درد بی درمان دل          هر دو باخاک سر کوی تو درمان می شود

غـم نـدارم گر مرا در آتـش دوزخ برند          چون برم نام تو را آتش گلستان می شود

گو اجل جان مرا گیرد ز کافر سخت تر          چون نگاهم برتو افتد مرگ، آسان می شود

در مقام رأفتت این بس که نام چون تویی          روز و شب ذکر من آلوده دامان می شود

در بیابـانی کـه لـطفـت ضامن آهو شود          گر گذار گرگ افتد گرگ چوپان می شود

گردش چشم تو را نـازم که با ایمای آن          نقش شیر پرده ناگه شیر غـرّان می شود

ناز بر فردوس آرد فخر بر رضوان کند          هرکه یک شب درخراسان تومهمان می شود

هر که چشمش اوفــتد بر گنبد زرین تو          گاه مجنون؛ گاه خندان؛ گاه گریان می شود

گر به قعر نار، شیطان بر تو گردد ملتجی          وادی دوزخ به چشمش باغ رضوان می شود

غرفه هایت همچو روی حور گل انداخته          بس که روز و شب ضریحت بوسه باران می شود

هرکه با اخلاص گوید درحریمت یک سلام          اجر آن بالاتر از یک ختم قرآن می شود

مور اگر یک دانه با لطف تو گیرد در دهن          بی نیاز از خرمن زلف سـلیمان می شود

درکنارحوض صحن توکه رشک کوثراست          زنگی ار صورت بشوید ماه کنعان می شود

پور موسایی و در طور توهرکس لب گشود          همکلام ذات حق چون پورعمران می شود

سائل کوی تو گر خواهی به دست قدرتت          خاک،مشک وسنگ، لعل وریگ،مرجان می شود

در هوای جرعه ای از جام سقا خانه ات          خضر اگر در کوثر افتد بازعطشان می شود

خاک اگر شد خاک کویت مرهم زخم دل است          آب اگر شد آب جویت آب حیوان می شود

هر که شد زوّار تو در طوس ای روی خدا          زائـر ذات خـدای حـیّ سـبـحان می شود

آسـتان قـدس تـو دارالـشـفای عـالم است          درد اینجا بی دوا و نسخه درمان می شود

هرکه ازمهمان سرایت لقمه ای گیردبه دست          مهر در دستش کم از یک قرصۀ نان می شود

وانکه خوابش می برد درپشت دیوارت شبی          ماه در بزمش کم از شمع فروزان می شود

هر که را تابـید بر سر آفتاب صحن تو          گر رود در سایه طوبی پشیمان می شود

بـی تـو صبح عـیـد سال نـو اگر آید مرا          صبح عید وسال نو شام غریبان می شود

بـا تو گـر شام عـزای دوستان باشد مرا          خوب تر از ظهر روز عید قربان می شود

در صف محشر پریشانی نبیند لحظه ای          هر که با یاد غمت اینجا پریشان می شود

تا ابد زین میهمان داری که مامون از تو کرد          شرمگین از مادرت زهرا خراسان می شود

با تـمام زشتی و آلـودگی در سـوگ تـو          قطره های اشک میثم بحر غـفران می شود

گـلزار خراسان شده صحرای قــیامت           یـا کـرده بـه دل قــافـلـۀ داغ، اقـامـت

از خون جگر دیدۀ معصومه چـو دریا           وز درد و الم فاطمه را خـم شده قامت

از داغ جـگـر بـر دل افـلاک شــراره           وز غصّه به پیشانی هستـیست علامت

پیـغام به معـصومۀ مـظـلومه رسـانـید           کای شمسۀ دین، ای قـمر برج کرامت

یا حضرت معصومه سرت باد سلامت

شد کشته رضا آن گـل گــلــزار امامت

ریزد به سما خونِ دل از چشم سـتاره           خیـزد به فـک از جگر سنگ، شراره

گــریم بـه جگـر پـارۀ پــیغـمـبر اکـرم           کـز کیـنۀ مـأمـون، جگـر او شـده پاره

بـر لعـل لـبـش زمـزمـۀ، وا ولـدا بـود           در حجرۀ در بسته به او داشت نظاره

معصومه عزادار رضا گشت به جنّت           افسوس که شد داغ دلش تـازه دوبـاره

یا حضرت معصومه سرت باد سلامت

شد کشته رضا آن گـل گــلــزار امامت

افتاده جـهان همچو خراسان به تـلاطم           شد کـشته غـریب الغـربا حجّـت هشتم

زن های خـراسان همه گـویند به تلاطم           خـونـاب جگـر ریخـته از دیـدۀ مـردم

هـستی هـمه از ناله شـده شعـلۀ فـریاد           لب بـسـته کـتـاب الله نـاطـق ز تـکـلّـم

افسوس که کشتند رضا را به خراسان           وز گریۀ معصومه قـیامت شده در قم

یا حضرت معصومه سرت باد سلامت

شد کشته رضا آن گـل گــلــزار امامت

در طوس رسد نـالۀ زهـرای حـزیـنـه           مـادر بـه سـراغ پــسـر آمد ز مـدیـنـه

بنـشـسته به رخـسار تـقی گـرد یتـیمی           دردا که رضا کشتـه شده از ره کـیـنه

این داغ جگر را به جگر نیست نظیری           این محشر غم رابه جهان نیست قرینه

یا فـاطمه اخـت رضـا دخـتـر مـوسـی           برخیز و بزن دست الم بر سر و سینه

یا حضرت معصومه سرت باد سلامت

شد کشته رضا آن گـل گــلــزار امامت

کـشـتـنـد غـریـبانـه غـریـب الغـربا را           مـحـبـوب خـدا بـضـعۀ پیـغـمبر ما را

بردند به خـوناب جگـر اهـل خـراسان           بر شـانۀ خود چـوبۀ تـابـوت رضا را

ای اهـل ولا خـون دل از دیـده بـبارید           کز زهر جفا کُشت عـدو شمس ولا را

با خواهر او حضرت معصومه بگوئید           از سوز درون تسلیت این روز عزا را

یا حضرت معصومه سرت باد سلامت

شد کشته رضا آن گـل گــلــزار امامت

سـزد جـاری شـود از دیــده ام خـون            که در خون غرق گردد قصر مأمون
چـه رخ داده کـه مـأمـون سـتـمـکار            شــرار فـتــنــه اش ریــزد ز رخسار

در افـکـار پــلـیـدش نـقـشـه ای شـوم            بـه دسـتـش خـوشـۀ انـگـور مـسـموم
نــشـانـده در مــحـیـط غــم فـضـا را             کــشــیــده نـقــشــۀ قـــتــل رضــا را
رضــا مــانــنــد شــمــع انــجمـن ها            ســراپــا ســوخــتــه تــنــهــای تـنـهـا
نـه یــاران را ز حـال او خـبـر بـود            نـه خـواهـر، نه بـرادر، نه پـسر بـود
تــعــارف کــرد مــأمــون ســتــمگر            از آن انــگــور بــر نــجـل پــیــمـبـر
امــام هــشــتـم آن مــولای مـظـلـوم            نـگـه بــودش بـر آن انـگـور مسـمـوم
نــفــس هــا آه مــی شــد در نـهــادش            نـه خـواهـر بـود بـر سـر نه جـوادش
سرشک غـربتـش زد حلقه در چشم            که مأمون گشت از سر تا به پا خـشم
پـی تــهــدیــد مــولا؛ آن ســتــمـکار            بـه یـک سو پـرده زد بـا خـشم بسیار
غــلامـان پـشت پـرده تـیغ در دست            ســتــاده مـست تــر از زنـگـی مـست
هــمــه آمــادۀ جــنـگ و ســتـیــزنـد            کــه خـون نــجـل زهـرا را بـریـزنـد

عــزیــز فــاطــمــه گــردیــد نــاچار            گــرفـت انـگـور را از آن سـتـمـکـار
ز دل مــی خــوانــد حـیّ داورش را            صــدا زد جــدّ و بـاب و مــادرش را
تـنـاول کـرد از آن خـوشه سـه دانـه            کــه از جـانــش کــشـیـد آتـش زبـانـه
ز جـا بــرخـاسـت بـا رنـگ پـریـده             در آن حـالـت عــبـا بـر سـر کـشـیـده
غــریــب و بـی کـس و تـنهـا روانـه             نـهـان از چـشـم مـردم شـد به خـانـه
چو شمع سوخته پـیوسته می سـوخت            کـنـار حـجـرۀ در بـسـتـه می سـوخـت
چــراغ نـــور بــخــش انــجــمـن هـا            بـه خــود چـون شعـله می پـیچـید تنها
نــفــس در ســیـنه اش گـشته شـراره            جــوادش را صــدا مــی زد هــمــاره
کــه ای فــرزنــد دلــبــنـدم کـجـایـی            فــــروغ دیـــده ام داد از جـــدایــی
بــیــا تــا تــوشــه از رویــت بگیرم            تـو را گــیـرم در آغــوش و بـمـیــرم
دلـم تــنـگ تـو و معــصـومـه بـاشد            بـه قــلــبــم داغ آن مــظــلـومه بـاشـد
هــنـوزش بـود مـرغ جـان به سیـنه            جــوادش آمـــد از شــهـــر مـــدیــنــه
بـه لـب لــبـیک و در دل بـود آهـش            بــه مــاه عــارض بــابــا نــگــاهــش
پـریـده رنگ، خـونین دل؛ سیه پوش            چـو جـان بگـرفـت بابا را در آغـوش
سـرشـکـش ریخـت بـر سیـمـای بابا            دو لـب بـگــذاشـت بـر لب هـای بـابـا
پـدر یک لحـظه چشم خویش بگشاد            جــوادش را تـمـاشـا کـرد و جـان داد

خــراسـان مـی دهــد بـوی مـدیـنــه            خـراسـان کـوه غـم دارد به سـیـنـه

خـراسـان را سـراسـر غـم گـرفـتـه            در و دیــوار آن مــاتــم گـــرفـتــه

خـراسـان! کـو امــام مـهــربــانت؟            چه کـردی بـا گـرامی میهـمـانـت؟

خراسـان راز دل ها با رضا داشت            چه شب هایی که ذکر یا رضا داشت

خـراسـان کـربـلای دیـگـر مـاسـت            مــزار زادۀ پــیــغــمــبــر مــاسـت

خـراسان! می دهـد خـاکـت گـواهی            ز مظـلـومی، شـهـیـدی، بی گـنـاهی

بــه دل داغ امــامـت را نـــهــادنــد            امـامـت را بـه غـربت زهـر دادند

دریـغـا! مـیـهـمان در خـانـه کُـشتند            چه تنها و چه مظلـومـانه کُـشـتـنـد

امــامِ اِنــس و جـان را زهـر دادنـد            به تهـدیـد و به ظـلـم و قـهـر دادنـد

ز نارِ زهـرِ دشمن، نور می سوخت            سراپا همچو نخل طور می سوخت

ز جـا بـرخـاست بـا رنـگ پـریــده            غـریــبانـه، عـبـا بـر سـر کـشـیـده

گهی بی تـاب و گـه در تـاب می شد            همه چـون شـمع روشن آب می شد

میان حـجـرۀ در بـسته می سـوخـت            نمی زد دم ولی پیـوسته می سوخت

ز هــفــده خــواهــر والا تــبــارش            دریـغـا کــس نـبـودی در کــنـارش

به خـود پیچید و تنها دست و پا زد            جــوادش را جــوادش را صـدا زد

دلش دریای خون،چشمش به دربود            امــیــدش دیـدن روی پــســر بــود

پـدر می گـشـت قـلـبـش پــاره پـاره            پـسـر مـی کـرد بـر حـالـش نـظـاره

پدر چون شـمع سـوزان آب می شد            پــسر هم مثــل او بی تــاب می شد

پـدر آهستـه چـشم خـویش می بست            پـسر می دید و جـان میداد از دست

پــســر از پــردۀ دل نــاله ســر داد            پـدر هم جـان در آغـوش پـسر داد

 کار تو، همه مهر و وفا بود، رضا جان          پاداش تو، کی زهر جفا بود، رضا جان

آن لحـظـه که پـرپـر زدی و آه کـشـیدی          معصومۀ مظلومه، کجـا بود رضا جان

بـر دیـدنت آمـد چـو جـوادت ز مـدیـنـه          سـوز جـگـرش، یا ابـتـا بـود رضا جان

تنها نه جگر، شمـع‌ صفت شد بدنت آب          کی قتل تو اینگونه روا بود، رضا جان

تو ناله زدی، در وسط حجـره و زهـرا          بالای سـرت نوحـه‌ سرا بود رضا جان

یک چشم تو در راه، به دیـدار جـوادت          چشم دگرت کرب و بلا بود، رضا جان

جان دادی و راحت شدی از زخم زبان‌ها          این زهر، برای تو شفـا بود رضا جان

از آتش این زهر، تن و جان تو می‌سوخت          اما به لـبـت، ذکـر خـدا بود رضـا جان

روزی که نبـودیم در این عـالـم خـاکـی          در سـیـنـۀ ما، سوز شما بود رضا جان

از خویش مـران «میثم» افـتاده ز پا را          عمری درِ این خانه گدا بود رضا جان

فــــراق پــــارۀ تــن؛ مـــیــــوۀ دل            کـشـنـده‌ تـر بـود از زهــر قــاتـــل

پسراشکش به صورت بود جـاری            پـدر پـَر مــی‌زنــد مـانـنـد بـسـمـل

بـنـال ای دل کـه بــاشــد داغ بـابـا            بـرای کـودک نـه‌‌ ســالـه مـشـکــل

امـام مـن کـجــا و شـهـر غـربـت؟            گــل زهــرا کــجـا و خــانــۀ گـل؟

بــنـالـم دم به دم سـاعت‌ به‌ سـاعت            بگـیـریم کو به کو منـزل به منـزل

روا بــاشــد بــه تــابـــوت امــامــم            بــه جــای گـل فــشــانــم پـارۀ دل

رضا در حجرۀ دربسته می‌سوخت            خــراسـان از امـامـش بـود غـافـل

پسـر پـروانـه‌سـان دور پـدر گشت            پدر می‌سوخت همچون شمع محفل

امــامـی داد جــان دور از ولایــت            کـه از فیضش ولایـت بـود کـامـل

امـام عصــر گـریــد در عــزایــش            وگـرنـه گریـۀ «میثم» چـه قـابـل؟

من دست خالی آمدم، دست من و دامان تو          سر تا به پا درد و غمم، درد من و درمانِ تو

توهرچه خوبی من بدم، بیهـوده برهردرزدم           آخر بـه این در آمدم باشم کنار خـوان تو

من از همه در رانده ام من رانده ام و امانده ام          یا خوانده یا ناخوانده ام اکنون منم مهمان تو

پای من ازره خسته شد،بال وپرم بشکسته شد          هردر به رویم بسته شدجُزدرگه احسان تو

گفتم منم درمی زنم،گفتی به تو سرمی زنم           دارم امـیـدِ لـحـظه ای بیـنم رخ تـابان تو

سوی تو رو آورده ام بنگر سبـو آورده ام           من آبـرو آورده ام کـو لطف بی پایان تو

حال من گوشه نشین با گوشۀ چشمی ببین          جز سایۀ پُر مهرتان جایی ندارم جان تو

مـن خـدمتی ننـموده ام دانـم بسی آلوده ام           اما به عمری بوده ام چون خار دربستان تو

بی تو نفس به سینۀ ما جــان نمی شود            بی توبهشت روضۀ رضوان نمی شود

اصــلا تــمام وسـعت این گـنـبـد کـبود            گــنـبـد طـلای شاه خــراسان نمی شود

ناکام آن دلی است که درطول عمرخود            یکـبار در حــریم تو مهمــان نمی شود

ایـام عمر ما ز تــو برکت گرفته است            کم‌های ما کـه بی تو فـراوان نمی شود

تو دست من بگــیر و بـده روزی مـرا            گــندم بـدون لطف شـما نـان نمی شود

گشتــم میان این همه اذکــار غرق نور           ذکری به دلبــری رضا جان نمی شود

حس مي‌کنم در مرقدت عطردعا را            عطر توسل هــاي در بـاران رها را

غــرق اجـابت مي شود دست نيازش            هرکس که ميخواند در اين مرقد خدا را

اي مظهر رأفت براي تو چه سخت است            خــالي ببيني دست محتــاج و گدا را

آهــم کــبــوتر مي‌شــود تا گـنــبـد تو            مي‌آورد فــريــادهــاي يــا رضــا را

آئــيــنه هاي لطف تو تـکــثـير کردند           در چشمة دل اشک هاي بي صدا را

آقــا کــنــار پـنـجــره فــولادت آخــر           مي‌گيرم از دستت برات کــربــلا را

اي زائران اينجــا دخيل غــم بـبـنديد           بر آستــانش نــدبــۀ «آقــا بــيــا» را

پائين پــاي تو غــبــاري مي ســرايـد           شعــر کــرامــات نگــاه کــيــمــيا را

آن حریمی که در آن دلها کبوتر می شود            پر زدن تا محضر زهرا میسر می شود

عشوۀ معشوق و ابــراز نیــاز عـاشقـان           به وصال عاشق و معشوق منجر می شود

این نسیم عفو از آب و هوای گنبد است           هر سحر کل حرم از آن معطر می شود

در کنار دست صاحبخانه منزل می کند           زائری که وارد صحـن مطهــر می شود

آب سقـاخانه اینجا طعم کــوثــر می دهد           عطر و طعمش موجب ایمان کافر می شود

هر دلی اینجا توسل کرد عرشی می شود          هر سری اینجا به خاک افتد سرور می شود

با تمام غصه ها هر طــور می شد آمدم           گفتم از مشهد به بعد اوضاع بهتر می شود

من هو یعطی الکثیر بالقلیل آقای ماست           پاسخ یک خواهش اینجا صد برابر می شود

خوش به حال زائری که بعد مشهد آمدن           دل پسند زاده موسی بن جعفــر می شود

عطر و بوی کربلا دارد حریمت،این گدا          کی دوباره زائـر ارباب بی سر می شود

از حرم تا قـتـلـگـه،از قتلگه تا به حــرم          این مسیر از اشکهای فاطمه تر می شود

دلـم جـز به مـهـر تـو ســامـان نـدارد            دمـی زنـدگـی بـی تـو امـکــان نـدارد

نباشد فـقـیر آن که بی مال و پول است            فـقـیـر آن که مـثـل تو سلـطـان ندارد

مـیـان غــم و غــربـت خـود بـمـیــرد            غــریـبـی کـه شــاه خـراســان نـدارد

نگـاهت پُر از مهر و لطفت فـراگـیر            که ربطی به گـبـر و مـسلـمـان ندارد

شــده گــنـبـد تـو نـگــیـنـی بـه عـالـم            نگــیــنی که حــتی ســلیــمــان نـدارد

"قــسـم" تـا به جـان جــواد تو بـاشـد            دگــر احتــیــاجــی به "قــرآن" نـدارد

سـرم روی دامـان تو بـوده یک عمر            پـنـاهـم تـویـی این که کـتــمـان ندارد

دلــم گــشتــه آهــوی صـحـن تو آقــا            در ایـنجـا دلــم شــوق بُـسـتـان نـدارد

یـقـیـنــاً که تـوحـیــد او خــدشـه دارد            کــسی که به حــقّ تـو ایــمـان نـدارد

آرام کن به جامی؛ شور و نـوای ما را            سلطانی و ز رأفـت داری هوای ما را

از سفرۀ کریمت همواره برده ام فیض           پر کرده ای همیشه تو کسیه های ما را

دادیم تا ســلامی تحــویــلمان گــرفـتـی           از خــاطرت نبردی حتی صدای ما را

سهمیــۀ گــدایــان محفــوظ باشد ایـنجا           بگــذاشتی کــناری سهــم عطای ما را

باز آمدیم ای دوست بار گـناه بر دوش           راضی نما دوبـاره از ما خــدای ما را

روزی اگر بنــا شد ما را ز در بـرانی           گو مــادران بپوشند رخت عزای ما را

زیباییِ ضریح و ایوان و صحن هایت           در گوشۀ حریمت بسته است پای ما را

جان جــوادت آقــا؛ جــان عــزیز لیـلا           امضــا نمــا دوبــاره کــربــبلای ما را

باب الجــواد یـعــنی صحن علی اکــبر           تنگ غروب دیدی تو گریه های ما را

در پیش چشم بابا اکـبر شد اربا" اربــا           فـرمود شـاه: عبـاس! آور عبـای ما را

هر چـند کـشـیـدند به تعـیـیـن تو حـدها            آخــر نـرسیــدنــد به درک تو خِــردها

تا وسـعـت آیـیــنـۀ لطف تو بـسـنـجـنـد            محــوند ازلهــا هــمه در روی ابــدهــا

تو خوبی و جز خوب تو را نیست سزاوار           تو خـوبی و ماها همه بد؛ وای به بدها

دل آمده امــروز، نسیــمانــه به بــاغت           تا پُــر کند از غـنچــۀ لطف تو سبــدها

هر کس که شنیده‌ست مقــام حرمت را           بر عــزّت زوّار تو بُـرده است حسدها

تنهــا منِ نــاچیــز، نه شــرمنـدۀ لطفت           یکبار نه، دهها شده، دهها نه که صدها

دریــایی و امــواج تو را نیـست نهایت           در شــرح تو غــرقند رقـمـها و عددها

ازمن همه یک «بوالحسن» و از تو عنایات           از من همه یک «یاعلی» و از تو مددها

حـق است تو را نور ولایت به عــلائم           ختم است تو را تخت خلافت به سندها

تا آل علی هست به اغیار چه حـاجت؟           با بودن صدها چه نیــازی به نـودها؟!

دعوت شدگانیم ز لطف تو در این بزم           ای گــمشــدۀ کــوچــۀ شــوق تو، بلدها

امیـد به دیــدار تو داریم، رضــا جــان           روزی که گــذاریم سر خود به لحـدها

دل اگر دیــده به دلـدار نـبـنـدد چه کند            دیــده گر از کـرَمت بار نبـندد چه کند

تا دلِ سوخته را مثل تو دلـداری هست            دل اگر دیــده ز اغــیـار نبـندد چه کند

دل ز هر کس، به خدا حُجبِ نگاهت بِبَرد            مِهرت آئیـنه به رخســار نبندد چه کند

دلبری چون تو که دل هاست گرفتار غمش            چشم، بر چشم گــرفتــار نبندد چه کند

کیست شایستۀ مدح قدِ سَــروِ تو رضا            دل دخیــلِ قــدم یــار نـبـنـدد چــه کـند

سائلت وقت عبــور تو ز بــازارِ نظـر            راه، با چشــم خــریــدار نبـندد چه کند

تو رضایی و خدا روحِ رضامـنـدیِ تو

می سِزَد سجده به اسماء خــداوندیِ تو

ای همه عــالـم امکـان شده سرگردانت            وی ســرِ خـوان ولای تو همه مهمانت

همه افلاک به زیر قَــدَمت ریگِ رَهَند            همۀ کون و مکان ریـزه خـور دستانت

پِلک مستانه چو بر هم بِنَهی شب گردد            دیده چون باز کنی روز شود حیـرانت

سایه بر سر فِکَن ای زادۀ زهرا و علی            دودمــان تو نظر دوختــه بر چـشمانت

پارۀ جان پــدر! کــوثــر ثـانیِ رسول!            مــادرت مَــحــوِ ز بر داشتـنِ قــرآنـت

چون به توحید گشودی لب شیرینت را            «مَلک از هر سخنت بُرد دُر غلتانت»

انــبــیــا کــارگــزار ره نــورانــیِ تــو            پــاسبانان مــقــرّب هــمگــی دربــانت

تو رضایی و خـدا روحِ رضامنـدیِ تو

می سِزَد سجده به اسمـاء خـداوندیِ تو

کم کم دل هوایی مان بال و پـر گرفت            محتـاج لحـظه های تو راه سفـر گرفت

دل را رئوف من، نگهت تا حرم کشید            پائین پات دست دعــا روی سر گرفت

نجوای عشق، هـمـهمـۀ زائـران اشک            پیـراهن ضریـح تو را چـشم تر گرفت

حاجت زیاد و بذل عنایات بی حد است           هر دل شکسته تر که بود بیشتر گرفت

آقا «قسم به جان جوادت» چه می کند            با این قسم گرفت هر آن کس اگر گرفت

آهو شدن که قسمت هـر کس نمی شود            ضامن ترین امام مرا هم به بـر گرفت

باب الجواد بود که بغض دلــم شکست            شعرم تمام بود ولی تــازه ســر گرفت